حسین بن علی او بود که :

  نشان بی نشان بندگی در گردن و آزاد** سرود بی نوای عاشقی بر لب ولی خامش

به راستی که بنده ای بود بر جایگاه خداوندی و عاشقی در اوج سکوت

لبخندی داشت به پاکی تمام اشک ها وصداقتی فراتر از شبنم های صبحگاه

و روحی لطیف تر از دیبا و شمشیری برنده تر از کمان ابروی یار

و سخنانی پر صلابت تر از کوه

حسین بن علی بود که :

بر روح او نوشتند،نوری پر از هدایت**آمد برای مردم،دوری از او مبادا

مردی بود مردتر از مردترین مردان دنیا

و نیایی داشت نشسته بر تاجگاه دنیا وعصاره ی حقیقت بود

و پدری که دلیری را آموزگار شیر ژیان بود و حلم را خداوندگار ایوب

و مادری به لطافت تمام یاس ها ...یاس هایی ابدی

و برادرانی نیکو سرشت و دلیر ...

و نی ها نیستانش :

تهی سرشار از دلداگی و دلبری اما **کدامین دلبری را تاب آرامش

و حسین آرام نداشت ، هزاران بار پروانه تر از پروانه ی بی پروا

آتش در آغوش کشید و جزیی از شعله هایش گشت

حسین بن علی بود که :

با خاک او سرشتند در خاک او دمیدند** والله که روز اول پاکی گزید او را

و او بود ...

زیباترین روح جاری و مقدس ترین مکتب عاشقی

برگرفته از وبلاگ شاهنامه ی عاشورا